Omdat we vroeg in Pungo Refuge (waar de beren zijn) willen zijn staan we vroeg op. Tussen half zes en zes staan we al naast ons bed. En om half zeven (1 minuut over om precies te zijn) zijn we op weg. Een korte rit deze keer van een half uurtje ongeveer. En tegen half acht rijden we dan ook het reservaat al in en gaat het zoeken naar de beren beginnen.
Op dit tijdstip is het nog niet heel heet. Dat komt later pas. En we rijden de weggetjes af op zoek naar vogels, schildpadden, otters, maar vooral natuurlijk de beren. Vogels en schildpadden is geen probleem, Die zitten hier plenty. Otters is een moeilijk geval en die zullen we vandaag helaas niet zien. Wel zien we regelmatig tekenen van leven, maar de beestjes zelf zien we niet.
Maar waar we natuurlijk speciaal voor naar Pungo gekomen zijn, zijn de beren. Het duurt even voordat we de eerste zien. We komen een hoek om en ineens hoor ik Petra en Marja simultaan een kreet slaken. En ja hoor daar is onze eerste beer van vandaag. En stevige jongen van misschien wel 400 kg, die kalm over een akker sjokt en hier en daar een ‘graantje’ meepikt van het mais dat hier heeft gestaan. Op een gegeven moment gaat hij er zelfs bij liggen. Later zullen we hem nog een keer ontmoeten.
We rijden verder naar een volgende plek, waar beren kunnen zijn. Als we daar stoppen krijgt Petra een berichtje van Mike (onze gids van vier en vijf jaar geleden), dat ze over een kwartier bij ons kunnen zijn. Petra geeft onze locatie door en dan wachten we tot ze arriveren. Intussen is het al weer wat warmer geworden.
En dan zien we Mike en zijn vriendin Melissa in de verte aankomen. Het is een hartelijk weerzien met Mike. Melissa zien Marja en ik voor het eerst. Petra kent haar al. Mike komt dan met ‘breaking news’, zoals we dat de laatste tijd zo vaak op CNN voorbij zien komen: hij en Melissa gaan over drie weken trouwen. Daar worden ze natuurlijk hartelijk mee gefeliciteerd.
En na dit heugelijk nieuws vertellen wij dat we al wel één beer gezien hebben, maar hopen dat dat met zijn aanwezigheid snel zal verdubbelen.
We zijn nog geen vijf minuten verder als het aantal al op vijf staat. Want we hebben een paar honderd meter gereden als we vier beren in het veld spotten. En zo zullen er nog veel volgen. Op het eind van de dag staat de teller op zo’n 16 beren. Mike vertelt nog, dat hij een tijdje terug op een dag 48 beren heeft gespot.
En zoals gezegd hebben we ook nog heel veel vogels gezien. In de mooiste kleuren zien we die regelmatig voorbij vliegen. Ze zijn alleen vaak veel te klein en veel te snel om ze goed voor de camera te krijgen. We spotten zelfs een hummingbird. Een heel kleine soort kennelijk.
Aan het eind van de middag doen we langs wat ze Bear Road noemen een poging het aantal beren dat we hebben gezien nog wat op te schroeven. In het bos dat langs deze weg loopt zitten vaak meerdere beren. Als we nog op de weg lopen horen we een paar keer beren wegschieten. Als we het bos ingaan zien we helaas geen beren meer.
Op de weg het Refuge uit stoppen we echter nog een paar keer, omdat we dan toch nog weer beren zien. De laatste is nog een jonkie. Misschien maar 2 of 3 jaar oud en waarschijnlijk voor het eerst op zichzelf.
Dan wordt het tijd om een hap te gaan eten. Mike weet in Belhaven een paar gelegenheden waar dat goed kan. In Belhaven aangekomen blijkt het daar razend druk te zijn. Ook in het restaurant dat we hebben uitgekozen zit het helemaal vol. Toch hoeven we maar iets meer dan een kwartier te wachten tot we aan de beurt zijn.
De bediening is uiterst vriendelijk, al duurt het – maar dat kan ook haast niet anders met die drukte – soms wat langer voordat onze bestellingen doorkomen. Maar dat is geen probleem, want dat geef ons de tijd om een geanimeerd gesprek met elkaar te hebben. Onderwerpen varieren van teken tot Donald Trump en what the world has come to. En we toasten natuurlijk op het bruidspaar.
Na het eten nemen we hartelijk afscheid van Mike en Melissa. Mike belooft ons nog wat tips door te mailen voor onze bezoek aan Yellowstone in september en dan kunnen we ook terug naar ‘huis’ rijden.
Daar schriif ik nog even de verslagen van de 2 laatste dagen en dan ook snel onder de wol. Het is een lange maar heerlijke dag geweest.