4,5 uur en moe maar voldaan

Lekker beetje aanrommelen. Hoeven nergens heen en willen toch een stukje gaan lopen. Eerst ff lekker douchen en opkalefateren, broodje eten of cornflakes met melk en dan de rugtas inpakken. Veel hebben we niet meer om mee te nemen. Zo'n begin van die laatste week (ja laatste week is al weer ingegaan) wil je ook niet meer te veel inslaan, want dat kan je dan niet meer op en vervolgens bij Road Bear achterlaten voor volgende reizigers. Dus we moeten een beetje improviseren. Bakkie druiven, aantal flesjes water, cake die toch nog op moet en uit die grote Halloweenzak met snoep, wat chocola. En nog een paar blikjes fris.

We gaan om bijna 10 uur op pad en omdat het om 4,5 mijl gaat (dus bijna 8 kilometer) verwachten we zo'n 2,5 uur (met stijgen en dalen) onderweg te zijn. Het worden er uiteindelijk 4,5 uur. Je verkijkt je dan toch op de melding in de beschrijving dat de hike moderate is (dus gemiddeld zwaar) en dat er "slechts" een hoogteverschil inzit van 200 feet, dus zo'n 60 meter. Wat ze daar niet bij vertellen is, dat die 60 meter hoogteverschil wel 4 of 5 keer of meer moet worden overbrugd in beide richtingen. 

Gelukkig hebben we ervoor gekozen eerst dat lastige deel van de hike te nemen, zodat we niet aan het eind nog geconfronteerd worden met deze klauterpartijen.

Als we een eindje op weg zijn realiseren we ons dat dit toch wel een bijzondere plek is. Een plek waarvan we ons afvragen waarom dit in hemelsnaam niet ook op zijn minst een state-park status waard is. Het is nl. zo bijzonder qua omgeving, maar ook hoe de paden zijn aangelegd, of liever in het veld zelf zijn aangegeven. Dat laatste betekent, dat ze af en toe gewoon de beste weg naar boven of beneden hebben aangegeven met witte stippen. Dus daar moet je goed op letten. Als je er daar eentje van mist kan het zo maar gebeuren dat je een verkeerd pad neemt. Dus dat gebeurt ons dus ook. Met als gevolg dat we minstens een halve mijl, zo niet een mijl om moeten lopen. Als we dan op de weg terug zijn naar het goede pad (gelukkig staan er overal langs de trail bordjes waarop is aangegeven waar je je bevindt) komen we een oud stel tegen met een Australische cattledog, die we eerder achter ons hadden. Dus die zijn kennelijk in eerste instantie wel de goede weg gegaan, maar hebben verderop een verkeerde afslag genomen, zodat we elkaar nu tegenkomen in tegengestelde richtingen. We lopen uiteindelijk een eindje dezelfde richting uit tot we bij een bruggetje komen. Wij besluiten door te gaan, maar het oude stel twijfelt nog steeds (vooral de vrouw) of ze wel de goede kant uitgaan. Verderop blijkt dat wij de juiste beslissing hebben genomen. Het oude stel hebben we niet meer terug gezien.

Onderweg schieten we weer heel veel mooie plaatjes. Van het meer, van herfstkleurbomen langs het pad. De mooie scenes blijven komen. Bij elkaar hebben we toch weer een 120 foto's gemaakt.

Wordt weer een hele puzzel om daar een mooi fotoboek van te maken.

Op het kaartje hebben we gezien, dat het op een bepaald moment redelijk vlak wordt en dat het dan wat makkelijker gaat worden. Het duurt alleen wel redelijk lang voordat we dat stuk bereiken. En als we het bereikt hebben blijkt dat we toch nog een stukje door moeten om om het meer heen te komen.

Maar uiteindelijk lukt het allemaal en komen we bij het paadje terug naar de camper. Als je daar aankomt ben je toch wel weer blij dat je even kan gaan zitten, hoewel we onderweg natuurlijk wel een paar keer even gezeten hebben.

We gaan ons nu even opfrissen en dan vinden we dat we wel weer een lekker etentje bij Applebees of zo verdient hebben. De calorieen zijn er immers al weer vanaf.

Dus dat wordt vanavond geen honkbal van de Giants tegen de Tigers (1-0 in wedstrijden voor de Giants).

Maar dat volgen we dan wel via de App van de MLB die ik op mijn Ipad heb staan. 

© MarenKo 2013