What a life!

Rustig wakker worden, maar toch om half zeven al op allebei. Marja al wel iets eerder (5uur, half zes). Rustig ff zitten, de zo’n schijnt al weer. Het wordt vandaag weer 26 graden en we gaan whale watchen (tenminste?). Marja maakt een ontbijtje met spek, scrambled eggs en toast met een bak koffie er bij.

Daarna douchen in onze riante douche. Ik hoef me niet meer dubbel te vouwen om mijn haar te wassen. En om even voor negen stappen we op onze fietsen. Ons eerste doel is de whalewatch-rederij. Als we daar aankomen vragen we naar de kansen om walvissen te zien bij de tour van een uur. Daar horen we dat ze die niet varen. Nou dan nemen we die van tien uur. Kunnen we ook gelijk aan boord. Want het is nog een minuut of tien tot vertrektijd. Blijkt dat we met een of twee bussen bejaarden aan boord zitten. Is waarschijnlijk zo’n tour waar walvis kijken onderdeel van is. Dat is duidelijk te merken aan een paar ouwetjes, die dat, denken we, niet zo interessant vinden. Want terwijl wij van boeg naar achtersteven heen en weer lopen om maar niets te missen, zit een oud dametje binnen een beetje stuurs naar buiten te kijken. Maar misschien is ze ook slecht ter been en dan wil je zo iemand niet aan dek hebben. Het schommelt namelijk best nog wel een beetje. En je wil niet dat zo’n ouwetje overboord slaat.

Helaas weer geen walvissen vandaag, wat aan een van de dames de kreet ontlokt: where are the whales. That’s what we came here for. Volgens haar zouden ze gister twee walvissen hebben gezien. Though luck, wij nIet vandaag.

We proberen nog wel met onze nieuwe 100-400 lens een paar mooie shots te maken van de dolfijnen, maar ook van meeuwen die achter de boot aanvliegen. En op de terugweg zien we een aantal roofvogels (Ospreys), die ik probeer te schieten. Ik vergeet daarbij dat Marja had gezegd dat ze hem op manual had gezet. Dus die hebben we helaas moeten deleten.

Het ontschepen neemt aardig wat tijd in beslag. Het kost wat moeite om sommigen weer aan wal te krijgen. Als dat uiteindelijk gelukt is gaan we naar de Lobster House voor een lunch. Marja neemt een clam chouder en een paar gekoelde krab-fingers. Ik ben wat minder gek op vis en zo, dus voor mij maar weer een burgertje. Als we dat naar binnen hebben gewerkt, in het gezelschap van een brutale meeuw, die gevallen stukjes eten tussen de benen van een man naast ons weggrist en nu bij ons zit te kijken of er bij ons iets te halen valt. Wij morsen helaas voor hem niets.

Op weg vervolgens naar Cape May West. Een plaatsje in bijna Victoriaanse stijl gebouwd. We kijken al de hele dag onze ogen uit bij al die huizen en de meeste zitten ook nog goed in de lak. Veel worden als pension gebruikt. Maar we zitten kennelijk een beetje off-season, want het ziet ernaar uit dat de meeste nu leeg staan. Het is ook erg rustig overal. Je vraagt je af hoe dat in het hoogseizoen zal zijn. Want het is hier duidelijk een toeristenplaats waar we het over hebben.

Na een overheerlijk ijsje bij Dairy Queen ( we kunnen ons niet veroorloven er weer voorbij te lopen) fietsen we terug naar de camper om tegen de avond weer op de fiets te stappen om een zonsondergang te bekijken. En we zijn niet de enige. Het strand zit aardig vol. En het is zonder meer een geweldige zonsondergang, daar aan het einde van Sunsetboulevard. Hoe komen ze toch aan zo’n naam?

En als de zon onder is klinkt er zelfs een klein applausje. Gekker moet het niet worden. Ik hoor een vrouw ook tegen een andere vrouw zeggen: en dat voor iets dat elke avond gebeurt. (Niet echt romantisch, maar ….)

Als we weer op de fiets willen stappen wordt Marja aangesproken door een wat oudere man. Die verteld dat hij een foto heeft van het schip wat daar, vlak voor het strand gezonken is, uit 1926. En dat het glas van de lijst waar die foto in zit gebroken is, en dat dat nu weer gerepareerd moet worden. Kijk maar zegt hij, en hij loopt naar zijn auto en haalt daar de lijst met het schilderij uit. En passant laat hij ook nog even een lijst met al zijn verworven medailles zien.  Hij heeft namelijk bij Navy gezeten. Hij verteld nog veel meer, maar dat verstaan we niet, daar knikken we dan ook alleen maar beleefd ja op. Vlak voor we afscheid nemen vraagt Marja nog aan hem hoe oud hij is. De man is 89, en hij laat gelijk ook maar even zien dat hij al zijn haar nog heeft haha. Heerlijk zulke ontmoetingen.

Morgen moeten we overigens nog even langs de Walmart. Een van de lichtjes die we daar gister hadden gekocht voor op de fiets doet het niet. Dus even kijken hoe soepel ze hier zijn.

Had ik al gezegd, dat iedereen hier uitermate vriendelijk is? Nou bij deze dan, dat zijn ze.

Ondanks het defecte achterlichtje weer naar de camper, maar niet dan nadat we onderweg een fles Sangria hebben gescoord. Daar zit Marja nu aan te nippen. De Pizza is een beetje te hard gegaan en is wat “donker” aan de onderkant. Nou misschien wel goed voor onze calorietjes.

© MarenKo 2013