Een koele nacht, met veel sterren. Marja heeft er gisteravond nog mooie foto's van gemaakt. De stoelen zijn bedauwd, maar dat merk je pas als je er een tijdje op gezeten hebt en dan op staat. Na een ontbijt met spek en scrambled eggs, met koffie wordt nagedacht over wat we die dag zullen doen. Kevin wil het liefst een trail van 6 uur of zo lopen. Maar daar heeft hij geen medestanders in. Zeker niet van de 65-jarige in de groep (ik dus). De narrows (door een rivier strompelen over keien en met het water soms tot het middel zou kunnen voor Marja en Kevin. Isabella en ik zien dat toch ook minder zitten, om verschillende redenen.
Uiteindelijk, want er zijn genoeg alternatieven daar in de omgeving, wordt het de Kayenta trail met aansluitend een trail naar Upper en Lower Emerald pool. Die hebben Marja en ik een paar jaar geleden al gelopen en die is goed te doen.
Dus tassen ingepakt met veel drinken en fruit e.d. en op pad naar de shuttle die ons naar de stop 'the Grotto' zal rijden (met wat tussenstops uiteraard).
Onderweg merken we op, dat het toch wel een stuk drukker lijkt dan zo'n 6-7 jaar geleden.
Met die shuttles zijn ze al weer een flink aantal jaar geleden (bij onze eerste keer daar reden ze er ook al), omdat er toen al 5000 auto's het park ingingen (en uiteraard er ook weer uit). Je kunt je voorstellen wat een drukte dat toen gegeven heeft. Nu rijden er in principe alleen die shuttles.
Als we eenmaal op pad zijn merken we dat het tempo van Kevin toch iets hoger ligt dan van de andere drie. Op een bepaald moment constateren Marja en ik dat we de vorige keer op dat punt van de trail gekomen al minstens drie rustpauzes hadden gehad. Maar we zetten stug door.
En het moet gezegd, Zion is toch wel één van de mooiste parken.
Ik herinner me dat ik zoveel jaar geleden al schreef dat ik me goed de lonely cowboy kan voorstellen die door deze canyon aan de andere kant van het gebergte komt, zonder daarbij hoge passen te moeten passeren. En de kleuren, het rood en grijs van de rotspartijen, gemengd met de verschillende kleuren groen van bomen en struiken. Het blijft bijzonder.
Bij de Upper pool krijg je wel een beetje een benauwd gevoel. Als je naar de rotsen kijkt die boven ons uit toornen, dan kun je niet nalaten te denken, dat die rotsen er uitzien alsof er elk moment een blok van misschien wel 10 of 20 ton naar beneden kan komen. En als je in deze omgeving om je heen kijkt zie je daar toch redelijk veel bewijzen van dat dit met enige regelmaat gebeurt.
Nu niet. Dus we komen weer veilig beneden aan bij de Lodge. Een van de punten waar je een shuttle kan 'pakken'. Hier kun je ook een hapje eten pakken. Alleen loopt het binnen lichtelijk in het honderd lijkt het. Bijna niemand krijgt precies wat er op zijn bonnetje staat. Dus dat is een hoop gedoe. Ik krijg te horen dat ik nummer 184 heb, maar op mijn bonnetje staat - zie ik ff later - dat er 187 op staat. Nou ja maar even goed opletten. En met nog wat omwegen krijg ik wat ik besteld heb.
Dat is lijkt het wel een probleem bij alle nationale parken deze reis: de drukte, het geweldig aantal mensen dat zich verdringt om de parken te bewonderen. Misschien volgend jaar maar wat minder bekende plekken opzoeken.
Als we weer terug zijn op de campground brengen we de rest van de middag in redelijke rust door en wordt nu de fudge wel uit de ijskast gehaald. Als een soort voorafje.
En daarna worden de stakes lekker gebarbecued en met wat sla lekker verorberd.
Vannacht zullen we goed slapen. Al wordt het minder koud dan afgelopen nacht.