Niet eens zo vroeg rijden we naar ons gevoel toch nog snel weg van de familie-KOA. Weg van de kids, de kampvuurtjes die de hele nacht lijken door te smeulen en de forelvissers, die ook de hele nacht lijken door te vissen. Want als we er langs rijden lijkt het wel of het dezelfde mannen zijn die er gister al zaten toen we aankwamen.
Vandaag rijden we de weg door the Great Smokey Mountains. Dan zien we toch nog iets van het national park. Aan de ene kant vinden we het schitterend, aan de andere kant stemt het droevig. Want dit was zo ongeveer de hoofdmotief waarvoor we, samen met Assateague en the Blue Ridge Parkway naar het oosten zijn gekomen. En daar kunnen we nu alleen maar in het voorbijgaan van genieten. Dat terwijl we vier overnachtingen hadden ingepland. Bovendien is het heel erg frustrerend als je ziet, dat zelfs de parkeerplekken waar wandeltrails op aansluiten volledig zijn afgesloten. Zo van: hier begint een trail het park in, en dat is gesloten, dan mag je hier ook niet parkeren. En wat je dan ziet gebeuren is dat mensen hun auto’s een stuk verder gewoon langs de weg zetten en een eindje terug lopen. En dat leidt dan weer tot de reactie van de overheid, dat ze op andere plekken ook verderop de weg volledig afzetten. Het wordt tijd dat ze hier tot hun zinnen komen. Zo loopt de economie hier miljoenenverliezen op.
Onderweg stoppen we op een paar plekken om de pracht van de omgeving en van de herfstkleuren te bewonderen. Dat mag dan nog net. En dat loont de moeite. Wat is het hier mooi. Marja experimenteert bij een beek nog even met sluitertijden en diafragma’s en dat levert een aantal prachtige shots op. Verderop is het bij een viewpoint een drukte van jewelste. Je kunt daar ook heel ver zien, met aan alle kanten kleuren. Op dat moment zeggen we nog, dat we deze weg ook de andere kant nog willen nemen. Maar daar komen we vrij snel van terug, als we een eindje verder een vrijwel eindeloze rij auto’s de andere kant op zien rijden. Nou ja rijden, met een slakkegangetje dan wel te verstaan.
Dus change of plans, zoals vandaag vaker zal gebeuren.
Als we het park uitrijden, rijden we Gatlinburg in. En daar is het zo mogelijk nog drukker, dan in Cherokee. Marja staat “doodsangsten” uit, want de weg is er vrij smal, met vier rijbanen. Ik rijd daarbij uit noodzaak heel dicht langs de stoeprand, waar zich af en toe ook voetgangers ophouden. Om te voorkomen dat ik daar iemand met een van mijn spiegels voor het hoofd ram, ga ik maar in de linkse baan rijden. Dan moet ik met de spiegel aan de andere kant weer uitkijken dat ik daarmee de spiegel van tegenliggers er niet af rij. Dus zo snel mogelijk hier uit zien te komen.
Dan is vervolgens de vraag, als we al weer even een tijdje buiten Gatlinburg rijden, waar het ook prachtig is: gaan we naar de camping in Ashville of vervolgen we deze route, die op de kaart als scenic byway staat aangegeven. Omdat we bang zijn dat die KOA in Ashville ook weer zo’n familie-gebeuren is, besluiten we voor het laatste. Dan moeten we nog wel een andere campground vinden. Dus zoekt Marja in de TomTom naar campgrounds. En op iets meer dan een half uur vindt ze de Long View Ranch campground. We hebben dan al een paar boodschappen gedaan bij een Walmart, waar Marja o.a. een handig kabeltje koopt om haar camera met haar I-pad te verbonden, zodat ze heel snel en makkelijk de foto’s kan selecteren en op haar pad zetten.
Dan op weg naar de Ranch. Als we vanaf de 321 Dewey inslaan die we moeten hebben, begint het gelijk goed. Het ziet er vrij smal uit en het is direct al een korte steile beklimming. Dat is wel een voordeel van deze camper. Er zit een V-10 (of hoe dat ook heet) in, dus genoeg power om dit soort steiltes te “nemen”.
Maar wat een weggetje blijkt dit te zijn. Hele stukken net breed genoeg voor onze camper, dus we hopen maar dat we geen tegenliggers krijgen. Dat valt gelukkig mee. Slechts een keer moeten we voorzichtig langs een tegenligger manoeuvreren. Het lijkt er overigens op dat TomTom ons in rondjes laat rijden als hij ons steeds links af laat gaan. Maar uiteindelijk komen we bij de – christelijke – campground aan. En de toegangsweg is ons dan toch een beetje te steil. Dat wordt ons een beetje te gortig. Dus onverrichter zake rijden we door, langs een zo mogelijk nog smaller weggetje. Maar gelukkig komen we dan vrij snel op een redelijk normale weg en vervolgens weer terug op de 321. Nou het was in ieder geval een stukje Amerika, dat niet eerder door (veel) andere mensen van het Amerika-forum bezocht zal zijn. Maar het was wel “avontuurlijk”. Marja zat iig peentjes te zweten en peultjes ….. nou ja je weet wel.
Komt bij dat we zeker drie keer een Red Tailed Hawk zien opvliegen. Geweldige vogels.
Snel hebben we een andere campground gevonden. En wat een verademing blijkt dat te zijn. Het is een campground van ongeveer 30 plekken, waarvan er een paar bezet zijn. Er zijn geen springkussens, geen zwembaden, geen snackbar en geen kinderen (nou ja eentje dan) te bekennen. Wat een zaligheid, die rust.
We melden ons bij de camphost. Een gezellige dikkerd, waar we een praatje mee aanknopen. En eindelijk ontmoeten we eens een keer geen Republikein, die de Obama-regering de schuld geeft van de shutdown en meer. Hij blijkt acht kinderen te hebben, is 69 jaar oud, ooit in Amsterdam geweest en vier jaar geleden weduwnaar geworden. Hij leeft nu op zich zelf in een trailer op deze campground als camphost en gaat er af en toe een paar dagen tussenuit op zijn motor. Vier van zijn zes dochters wonen in Schotland, die hij binnenkort voor een maand gaat bezoeken.
Dit maakt deze manier van reizen nou zo geweldig. De manier waarop je met deze mensen in contact komt en dan een lekker praatje kan maken. Marja haalt nog een van onze Delftsblauwe ijskast-magneetjes om aan hem te geven.
Hij komt ons even later nog even waarschuwen dat de druk van het water te hoog is voor aansluiting aan de camper, zonder depressuriser. En die hebben we niet. Dus gooien we onze watertank maar weer even vol, zodat we kunnen douchen en zo.
Dan nog even een paar foto’s maken van de rivier waar we dicht bij staan. Maar al snel maken we dat we weg komen. Want het krioelt er van de muggen en Marja is al weer een paar keer gestoken en de jeuk begint al weer op te komen.
Even makkelijk koken en dan aan de koffie met een paar donuts en dan aan het werk. Want het verslag moet ook nog geschreven.
Als ik dit schrijf klettert de regen weer even aardig op het dak van de camper. Nou ja, als het morgen maar weer droog is.